Kobiety nieidealne. Magda - Magdalena Kawka, Małgorzata Hayles

Kobiety nieidealne. Magda   

Cykl: Kobiety nieidealne (tom 1) 

 

Autor: Magdalena Kawka, Małgorzata Hayles

 

Wydawnictwo: Replika

Rok wydania: 2018 

 

 

 

 

„Kobiety nieidealne”. Kusiła mnie już sama nazwa cyklu, gdyż mnie także jest daleko, a nawet bardzo daleko do ideału. Wreszcie wpadła w moje ręce pierwsza część. Coś mi mówiło, że będzie to książka, która pokocham całym sercem, toteż natychmiast zabrałam się za lekturę. Miałam rację. „Kobiety nieidealne. Magda” Magdaleny Kawki i Małgorzaty Hayles to był strzał w sam środek tarczy. 

 

Pokrętny, niekiedy czarny humor, pozorny chaos rządzący życiem czterech przyjaciółek, a przede wszystkim ich bezgraniczna lojalność wpisały się idealnie w mój gust. Darowałam im nawet zalewanie problemów winem, choć nie znoszę tego trunku. Trudno, nie można mieć wszystkiego.

Sama nie wiem, dlaczego książka ta kojarzy mi się z drzwiami, odgradzających nas od zupełnie innego świata. Ten świat to taki współczesny tajemniczy ogród, w którym czeka na nas coś niebywale pięknego. Wystarczy tylko się odważyć i zrobić krok naprzód, przekroczyć te drzwi.

Refleksje po lekturze? Głównie taka, że nigdy nie jest tak źle, żeby nie dało się tego na własne życzenie pogorszyć. Oraz druga – szczęście to nie mucha, samo nie przyleci. Trzeba je zwabić, używając odpowiedniej zanęty.

„Kobiety nieidealne. Magda” to idealna lektura chandrę (i nie tylko).

Mądre życiowe prawdy ukryte pod płaszczykiem lekkich, niewymuszonych dialogów oraz ogromna dawka inteligentnego humoru sprawią, że nawet największy pesymista ujrzy świat w jaśniejszych barwach.

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Replika.

 

Muzyka twojej duszy - Agnieszka Lis

 

Muzyka twojej duszy

 

Autor: Agnieszka Lis

 

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Rok wydania: 2019 

 

 

 

 

Gdy sięgam po książkę Agnieszki Lis, dobrze wiem, że zostanę „przeczołgana” psychicznie. Tak też się stało, gdy czytałam jej najnowsze dzieło. Zgodnie ze swoim tytułem „Muzyka twojej duszy” nie dotyka tylko powierzchownych uczuć, lecz sięga tych ukrytych w najdalszych zakamarkach duszy.

Po tragedii, jaka go spotkała, Igor nie potrafi odnaleźć się w życiu. Właściwie tylko dryfuje niczym okręt pozbawiony steru, bez większego zaangażowania spełniając oczekiwania rodziców. Sam nie ma już żadnych pragnień.

Tak jest do czasu, gdy znów odżywa w nim pasja fotografowania. To dzięki niej wydobywa się z kokonu zobojętnienia i podejmuje próbę zrealizowania dawnych planów. Wyjeżdża na studia i tam, w obcym mieście pełnym obcych ludzi poznaje Elżbietę. Różniąca się od niego pod każdym względem dziewczyna wkrótce staje się dla niego kimś najważniejszym w życiu. Teraz ona jest jego pragnieniem i jego obsesją.

Igor kocha Elżbietę bezgranicznie i panicznie boi się, że ją utraci. Kiedyś już stracił ukochaną osobę i nie zamierza dopuścić, by znów tak się stało. Gdyby mógł, zamknąłby Elżbietę w złotej klatce, by nie musieć drżeć z obawy, że ktoś lub coś może mu ją odebrać. Przede wszystkim stara się usunąć z drogi swoją największa rywalkę – muzykę.

Największą miłością Isabel jest muzyka. To jej kobieta podporządkowała swoje życie i to dla niej jest w stanie zrezygnować ze wszystkiego. Isabel unika ludzi. Wie, że mało kto potrafiłby zrozumieć jej pasję. Nie chce na nużące ją rozmowy poświęcać czasu, woli oddać go muzyce, która jest bardzo wymagającą panią.

 

„– Jeśli chcesz grać, musisz ćwiczyć codziennie – kontynuowała. – Dzień bez instrumentu to katastrofa. Jeden dzień bez ćwiczenia nie oznacza braku postępu. To cofanie się!”

Isabel sama zbudowała złotą klatkę i dobrowolnie się w niej zamknęła, za towarzystwo mając tylko zakochanego w niej Manuela i ukochaną muzykę.

„Muzyka twojej duszy” jest powieścią pisaną nutami. Taka była moja pierwsza myśl, gdy zaczęłam czytać. Z każdej niemal strony tchnie miłością autorki do muzyki, dzięki czemu nawet największy muzyczny laik nie poczuje się przytłoczony opisami utworów, ćwiczeń i koncertów. To wielki plus tej książki.

Drugim plusem są bohaterowie, skonstruowani tak, że nawet postacie epizodyczne mają odrębne rysy, wyróżniające ich spośród innych. W dodatku każda z nich ma swoją własną historię i zawarte w niej małe lub większe dramaty. 

 

Agnieszka Lis w kilku zdaniach potrafiła oddać rozterki rodziców Igora – ludzi stanowiących sól tej ziemi i nieumiejących zrozumieć syna, pragnącego dosięgnąć gwiazd.

W kilku zaledwie akapitach ukazała tragedię człowieka, który mógłby osiągnąć szczyty, gdyby nie choroba alkoholowa, pokonująca go każdego dnia aż do ostatecznego zwycięstwa.

Narracja książki to całkiem osobna historia. Tego tekstu się nie czyta, lecz się przez niego płynie, czasem wartko i niespokojnie, czasem znów powoli niczym łódka wpływająca na uśpione wody cichej zatoki. A gdyby przyrównać tę książkę do muzyki, to odbieram ją jak Va, pensiero z opery Nabucco Giuseppe Verdiego w wykonaniu chóru, przechodzącego od niente do fortissimo.

Mam wrażenie, że książce tej Agnieszka Lis oddała kawałek swojej duszy, tak jak oddała go muzyce. Dlatego koniecznie musicie ją przeczytać.

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

Odzyskane dzieciństwo - Zuzanna Arczyńska

 

Odzyskane dzieciństwo

 

Autor: Zuzanna Arczyńska

 

 

Wydawnictwo: Szara Godzina

 

Rok wydania: 2018 

 

 

 

„Odzyskane dzieciństwo“ Zuzanny Arczyńskiej nie jest łatwą książką. Powieść ta porusza zbyt wiele trudnych tematów, by mogła stanowić czytadełko do poduszki.

Dzieciństwo na ogół kojarzy nam się pozytywnie. Jest nawet takie utarte powiedzenie: „beztroskie dzieciństwo”, z którym nigdy jakoś nie mogłam się zgodzić. Bo przecież dzieci mają troski i coś, co nam, dorosłym, wydaje się niewartym nawet wzmianki, w ich dziecięcych serduszkach urasta do rangi tragedii. Tym bardziej trudno mówić o beztroskim dzieciństwie w przypadku dzieci pozbawionych rodziny lub dzieci zaniedbywanych, pozostawianych samym sobie albo, co najgorsze, dzieci, wobec których stosowana jest przemoc.

Książka „Odzyskane dzieciństwo” opowiada o takich właśnie dzieciach – skrzywdzonych przez los i przez ludzi, samotnych w swoim cierpieniu, pozbawionych nadziei. To nie jest ładna bajka, a Zuzanna Arczyńska nie zrobiła nic, by złagodzić ten obraz. I za to właśnie należą jej się wielkie brawa. 

 

Autorka nie próbowała niczego retuszować, żeby było ładnie, dlatego ładnie nie jest. Jest za to cierpienie młodych istot, jest ich ogromna tęsknota za normalnością, są ich marzenia o zwykłym domu, w którym znalazłoby się miejsce i dla nich.

Zuzanna pozwoliła, by marzenia jej książkowych bohaterów się spełniły. Dała im nadzieję i dała mi im miłość, gdy na drodze postawiła im cudownych ludzi o sercach tak wielkich, że objęły miłością ich wszystkich i jeszcze zostało w nich miejsce na uczucie dla innych, także potrzebujących pomocy.

Jak wspomniałam w pierwszym akapicie, ze względu na tematykę „Odzyskane dzieciństwo” nie jest książką łatwą. Nie jest taką również ze względu na mnogość występujących w niej postaci, co mniej wytrawnych czytelników może dezorientować. Mimo wszystko radziłabym się nie zniechęcać, gdyż powieść warta jest tego, by zamiast „połknąć i zapomnieć”, jak to dzieje się w przypadku lekkiej lektury, poświęcić więcej czasu na przeczytanie i chociaż kilka chwil refleksji.

Zuza, dziękuję Ci za tę książkę. Ta to, że niczego nie wygładziłaś, że pokazałaś brutalną rzeczywistość bez upiększeń. Za język, momentami szorstki i wulgarny, a przez to autentyczny. I za przesłanie, że nawet największy koszmar może się skończyć, jeśli tylko znajdą się ludzie prawdziwie dobrzy, którzy ponad swoją wygodę i komfort psychiczny postawią chęć pomocy.

Nowe czasy. Nie pora na łzy - Edyta Świętek

Nie pora na łzy   

Cykl: Nowe czasy (tom 1) 

 

Autor: Edyta Świętek

 

Wydawnictwo: Replika

Rok wydania: 2018 

Cykl Edyty Świętek „Nowe czasy” jest kontynuacją sagi „Spacer Aleją Róż”. Spotkamy tu starych, dobrych przyjaciół w postaci bohaterów nowohuckiej sagi, zawrzemy też nowe przyjaźnie.

W pierwszej części, zatytułowanej „Nie pora na łzy”, na pierwszy plan wysuwają się dwie bohaterki – Wioletta i Małgosia. 

 

Wioletta jest córką Karola i Gabrieli Pawłowskich, siostrą bliźniaków Adriana i Marka. Wraz z jednym z braci postanawia stworzyć zespół disco polo, korzystając z faktu, że ten rodzaj muzyki zaczął właśnie święcić w Polsce wielkie triumfy. Wkrótce rodzeństwu udaje się zaistnieć na rynku, a w ślad za tym przyszły pieniądze i sława. Niestety Wioletta przekonuje się dość szybko, że sława ma także inne, mniej przyjemne oblicze, a powodzenie na deskach sceny niekoniecznie przekłada się na życie osobiste.

Małgosia jest córką Andzi i Pawła Szymczaków. Rodzice uwielbiają jedynaczkę i gotowi są przychylić jej nieba, lecz chęć zdobycia majątku do tego stopnia przesłoniła im wzrok, że nie zauważają tego, co najważniejsze. Nie pojmują, że dziecku potrzebne jest ich zainteresowanie, że drogie prezenty i pieniądze nie zastąpią wspólnie spędzanych chwil. Opływająca w dobra materialne Małgosia jest dzieckiem przeraźliwie samotnym, łaknącym odrobiny uwagi ze strony rodziców, którzy przecież ją kochają i pragną dla niej jak najlepszego życia. Pytanie tylko, czy pojmą swoje błąd zanim będzie za późno.

Czytając „Nie pora na łzy” przeniosłam się w czasy, gdy kapitalizm stawiał pierwsze kroki, a na chodnikach i skwerkach królowały popularne wówczas „szczęki” i łóżka polowe, na których leżały towary. W większości była to odzież, tandetna, uszyta byle jak i z nędznej jakości tkanin, ale za to wreszcie kolorowa, modna i dostępna bez wielogodzinnego stania w kolejkach. 

 

Edyta Świętek tak wiernie oddała klimat tamtych dni, że niemal widziałam tłum przewalający się przez giełdę ze straganami, mężczyzn okupujących stolik do gry w „trzy kubki”, a w uszach dźwięczała mi prosta, rytmiczna melodia z nieskomplikowanymi słowami, tak charakterystyczna dla muzyki disco polo.

Zajmująca fabuła, pełna niespodziewanych zwrotów, to rozczulała, to rozśmieszała do łez. Zakończenie, którego właściwie wcale nie ma, wywołało u mnie mieszane uczucia wobec autorki. Z jednej strony był podziw dla genialnego zabiegu, sprawiającego, że każdy przeczytał tę książkę, z pewnością sięgnie po drugą część. Z drugiej zaś strony miałam ochotę złapać Edytę za te piękne długie włosy i solidnie je potarmosić. Bo jak można zostawić czytelnika w takim okropnym niedosycie? No jak?

Wszystko nie tak! - Izabella Frączyk

Wszystko nie tak!

Autor: Izabella Frączyk

 

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Rok wydania: 2018 

 

 

 

 

 

Ewa i Monika znają się jeszcze ze szkolnych czasów. Mimo istotnych różnic charakterów zostały prawdziwymi przyjaciółkami i wspierają się w trudnych chwilach. Te zaś zdarzają się zazwyczaj z powodu źle ulokowanego uczucia, a wówczas może pomóc tylko butelka wina, niezdrowe żarcie i wyrzucenie z siebie wszystkich żalów w rozmowie z przyjazną, pełną zrozumienia, godną zaufania osobą. 

 

Pewnego dnia Ewa znika bez śladu. Wyeliminowawszy wszystkie inne hipotezy, Monika dochodzi do jedynego możliwego wniosku – przyjaciółka została porwana. Wprawdzie za nic nie potrafi pojąć, dlaczego ktoś miałby porywać zwyczajną, niebyt majętną dziewczynę, która w dodatku nie posiada zaplecza finansowego w postaci bogatej rodziny, ale nie zamierza biernie oczekiwać na rozwój wypadków. Zatrudnia prywatnego detektywa, nie wiedząc, że w ten sposób uruchomi całą serię przedziwnych zdarzeń.

„Wszystko nie tak!” Izabelli Frączyk to idealna książka na poprawę złego humoru. Świetna komedia obyczajowa, w której znajdziemy nie tylko zabawne, niekiedy wręcz absurdalne dialogi zgrabnie połączone z obfitującą w zaskakujące zwroty sytuacji fabułą. Wbrew pozorom w książce poruszone zostały także istotne zagadnienia, a na pierwszy plan wysuwa się tu przyjaźń. 

 

Autorka na przykładzie Ewy i Moniki pokazała, czym naprawdę powinno być uczucie, którego nazwa tak często jest nadużywana. Przyjaźń to nie tylko miłe ploteczki czy wspólne picie kawy, ale przede wszystkim zdolność do poświęceń, do postawienia cudzego dobra ponad swoim, do rezygnacji z własnych planów dla dobra drugiej osoby.

Widzimy też, do czego może doprowadzić chęć łatwego zarobku. W zaślepieniu spodziewanymi zyskami bardzo łatwo jest przekroczyć granicę, trudniej natomiast zawrócić z tej drogi, zwłaszcza gdy nie ma się zbyt wielkiej wprawy w kłamaniu i oszukiwaniu. A jeszcze trudniej, gdy w sprawę nieoczekiwanie wda się miłość.

„Wszystko nie tak!” jest doskonałą lekturą na ponure dni, gdyż już po kilku stronach na twarzy czytającego musi pojawić się uśmiech. Ja czytałam tę książkę w ZUS-ie i nie był to najlepszy pomysł, ponieważ inni interesanci spoglądali wysoce podejrzliwie, słuchając mojego niekontrolowanego chichotu. Pewnie uznali, że mam coś z głową, bowiem dziwnie jakoś się ode mnie odsuwali. Dlatego bezpieczniej będzie czytać tę książkę w swoim mieszkaniu.

Facet do poprawki - Joanna Sykat

Facet do poprawki

Autor: Joanna Sykat

Wydawnictwo: Replika

Rok wydania: 2018 

Joanna Sykat przyzwyczaiła mnie do książek utrzymanych w romantycznym, refleksyjnym nastroju. Gdy dostałam w swoje ręce „Faceta do poprawki”, wiedziałam, że tym razem będzie inaczej – ostrzegała przed okładka i opinie czytelników. Nie spodziewałam się jednak, że ta książka to prawdziwa petarda.

Już dawno nie uśmiałam się przy lekturze tak szczerze i serdecznie jak przy czytaniu o perypetiach Gundy, która zarabia na życie, pacyfikując niewiernych mężczyzn. Jej kreatywność w tej materii doprawdy nie zna granic. Ubawiła mnie nawet miłość bohaterki do Kune, choć osobiście nie wyobrażam sobie, bym mogła pokochać pająka. Ale moją miłość do szczurów też mało kto rozumie, więc niech tam. Nie mnie decydować, kto kogo może kochać, zwłaszcza platonicznie.

„Facet do poprawki” wyszedł Joannie Sykat wyśmienicie i żadnych poprawek nie wymaga. Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić, to jego długość. No, no, tylko bez lubieżnych skojarzeń! Mam na myśli długość książki. Mam też nadzieję, że Asia już niedługo przedstawi czytelnikom, jeśli już nie kontynuację, to przynajmniej książkę napisaną w podobnym stylu, gdyż ma wielkie predyspozycje ku temu, by zostać prawdziwym mistrzem tego gatunku.

Moja twoja wina - Beata Majewska

 

 

Moja twoja wina

 

Autor: Beata Majewska

 

Wydawnictwo: Książnica

Rok wydania: 2018 

Zdradzona przez męża kobieta musi na nowo zbudować swój świat. Temat wydaje się ograny do bólu, prawda? Banalny i przewidywalny. A jednak Beata Majewska potrafiła tchnąć w niego powiew świeżości, przydać mu zupełnie inne oblicze, sprawić, że książkę czyta się z zapartym tchem, nie mogąc doczekać się zakończenia.

Jestem „kryminalistką”, więc wpleciony w fabułę wątek kryminalny był dla mnie dodatkowym bonusem, choć i bez niego uznałam tę powieść za jedno z najlepszych dzieł Beaty. Głównie za sprawą bohaterów, przedstawionych tak realistycznie, że podświadomie czekałam na chwilę, kiedy zejdą z kart powieści i zaproszą mnie na grilla.

„Moja twoja wina” Beaty Majewskiej ma w moim sercu specjalny kącik. Czytałam tę powieść, gdy była jeszcze w fazie „produkcji” i już wówczas mnie zachwyciła, a prace redakcyjne nadały jej ostateczny szlif, sprawiając, że rozbłysła jak diament.

Grzechy ojców - Ruth Rendell

 

Grzechy ojców

Cykl: Inspector Wexford (tom 2)

 

Autor: Ruth Rendell

 

Wydawnictwo: Replika

Rok wydania: 2018 

 

 

Na ogół nie przepadam za „odwróconymi” kryminałami. Tak nazywam książki, w których tożsamość sprawcy jest od początku znana, a fabuła opiera się na szukaniu sposobu bezspornego udowodnienia zabójcy, że to właśnie on dokonał mordu.

Dlatego do książki „Grzechy ojców” Ruth Rendell podeszłam nieufnie, spodziewając się wspomnianych wyżej rozwiązań fabularnych. Tymczasem nic podobnego! Owszem, od początku wiadomo, kto jest sprawcą, ale człowiek ten już został ujęty i skazany, a wszelkie działania inspektora Wexforta i pastora Archery'ego zmierzają do udowodnienia, że osadzony wcale tej zbrodni nie popełnił.

Jak to zazwyczaj bywa w typowych angielskich kryminałach, akcja snuje się tutaj dość wolno, nie powala tempem, i moim zdaniem jest to wielki plus powieści. Dzięki temu czytelnik ma czas na przeanalizowanie problemów bohaterów i na wchłonięcie ogromu emocji, a tych autorka doprawdy nie pożałowała czytelnikom. 

 

Cały czas przechodziłam od jednej hipotezy do drugiej. Winny, niewinny, zbił, nie zabił… Za każdym razem, gdy już byłam pewna swojego zdania, autorka dorzucała jakiś szczegół, który wywracał moją teorię do góry nogami. Takiego zakończenia, jakie zaserwowała mi Ruth Rendell, kompletnie się nie spodziewałam i po prostu wbiło mnie ono w fotel. To coś, co wielbiciele kryminalnych historii lubią najbardziej.

Jeśli oczekujecie po lekturze czegoś więcej niż tylko morza krwi i opisów cierpień ofiar, ta książka jest dla Was. Ten „inteligentny” kryminał, zmuszający czytelnika do myślenia, jest świetną książką i polecam go gorąco.

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Replika.